een kerstavontuur...

Donderdag 25 december. Na een rustige maar redelijk gezellige kerstavond, op t gemakje wat gebabbeld met de andere jeugdherber-genoten bij een flesje locale rum en singan, vertrok ik mete en zweed en een Ier naar Samaipata. Samaipata is gekend als een weekendverblijf voor de lokale bevolking én nogal toeristisch wegens de mooie ligging in de Bergen en de inca-ruines. Het had de vorige weken redelijk wat geregend waardoor er problemem waren op de weg, maar normaal zou alles die dag terug geregeld moeten zijn, hadden ze ons verteld... We geraakten per taxi compartido uiteindelijk niet verder dan La Angostura, halfweg, want het bleef maar regenen en de chauffeur durfde niet verder rinden owv vallende rotsen. wij dus zoals alle bolivianen te voet verder, José en Adolfo, 2 bolivianen, en Olli, een zweed, allemaal ongeveer van dezelfde leeftijd... een beetje verder zouden andere taxis of bussen ons wel staan opwachten om de rest van t traject te doen... het werd uiteindelijk een onafgebroken wandeling doorheen een machtig landschap, maar een gevaarlijke weg, waar sommige stukken gewoon weggevaagd waren door de rivier (en wij erover met onze knieën tot in de modder en via een slinger van onze ceintuurs met elkaar verbonden) of onder/tussen vallende stenen (lopen!). we voelden ons echte helden maar ik moest toch vooral aan de vele mensen denken die we onderweg tegenkomen en in de dorpjes onderweg wonen en voor wie dergelijke gevaarlijke toeren elk jaar harde realiteit zijn, met al hun hebben en houden waren velen op weg naar santa cruz, ploeterend door de morder. Begin hen maar eens uit te leggen dat wij die route eigenlijk gewoon owv toerisme deden… Toen het al donker was (vanaf 19u) kwamen we bij een rivier, die een volledig stuk geasfalteerde weg had weggevaagd. Tot diezelfde ochtend kon je nog gewoon tevoet door het water naar de andere kant wandelen maar ondertussen was het water enorm gestegen en de stroming te sterk. Er restte ons dus enkel de onafgewerkte brug die we via enkele betonnen fundamenten en een touwladder moesten beklimmen. En dan was t nog nie gedaan. de laatste en moeilijkst oversteekbare hindernis bleek onbegonnen werk om die in de pikkedonker (oké we hadden wel enkele zaklampen maar da hielp nie veel) over te steken... het werd een koude nacht op het asfalt, volledig onder de modder in een zomertshirtje en schoenen waar niet meer veel van overschoot (we hadden nooit gedacht dat we veel moesten wandelen dus waren niet echt op dergelijk avontuur gekleed) ergens verloren tussen de Bergen met een chocoladecakeje en een fles rum als kerstmaal (we hadden sinds de ochtend enkel een pakje crackers om onder zn vieren te delen). Nog drie andere bolivianen kwamen die nacht toe en we maakten een vuurtje en de volgende ochtend, vanaf de zon op was (rond 5u) staken we vlug de morder- en rotsenbrei over en 2u later stonden we in Bermejo waar we een busje naar Samaipata konden nemen.

Samaipata is een schoon rustig dorpje en dankzij alle moeilijkheden op de weg lekker toeristloos. Smiddags bezochten we de ruines, die me eiglk niet zo erg fascineerden als ik verwacht had… resten van wat vroeger een stad was, maar niet echt iets “inka”, het konden bij wijze stenen van om t even welke vergane stad ter wereld zijn. Maar het landschap was wel de moeite! Die nacht verschrikkelijk goed en lang geslapen en de volgende dag terug naar santa cruz vertrokken (al mn kleren lagen in de wasserette en ik had enkel nog een moddertenuetje over), Olli ging verder tot la Higuera waar ze Ché doodgeschoten hebben.

De reis terug werd uiteindelijk ook een lange rit. Ik nam een taxi compartido met een supersympathiek argentijns koppel, maar terug aan die brug gekomen moesten we afstappen en te voet oversteken, Ik verloor bijna mn teenslippers in de modder maar al bij al raakten we vlot aan de overkant, druk gefilmd door de pers ter plaatse (jawel, de volgende dag stond ik in de krant!).

Ondertussen dus terug uitgerust in het grote en rijke santa cruz, gisteren het plaatselijke nachtleven gaan verkennen met enkele brazilianen, colombianen, canadezen en een peruaan (man da’s hier precies Miami of zo, mega sjieke bakken die ze de hele nacht door langs de discotheekstraat parkeren en met hun huge boxen meer lawaai (reggeaton off course) dan alle discos samen maakten) en zonet tickets voor la paz gaan kopen met die 3 brasileiros en een argentijn die volledig hare krishna is (maar wel sympathiek). Over enkele nachtjes vier ik dus oudejaar in de hoogste hoofdstad ter wereld, de meesten onder jullie (die in belgië zitten) zitten tegen dan al 5 uur in 2009