dit is de laatste informatsie over onze situatsie

oleoleoleoooooooooo... hier schrijft nog eens tarz-hanne, back from the jungle!

oké, dit wordt geen echt tarzan verhaal, maar ik ben toch efkes enkele dagen in de jungle geweest (niet die van tarzan of mowgli, maar in de amazone). ik heb er heel wat voor moeten doen om uit het droge koude Oruro tot in het vochtige hete en plakkerige amazonewoud te geraken, maar twas de moeite waard! dinsdag vertrok ik s ochtends uit Oruro met de bus 3 uurtjes richting La Paz, waar ik per taxi overschakelde op een minibusje richting Coroico. eventjes vreesde ik nooit aan te komen want het oude bakje geraakte amper vooruit, volgeladen met 17 personen, bagage op t dak en dáárboven nog eens een kleerkast.  dan begon het nog eens te regenen en de dichte mist maakte het ons amper mogelijk de randen van de weg te zien... en ik was eigenlijk niet zeker of we nu via de nieuwe of de oude (= beter gekend als "the most dangerous road in the world") weg gingen... de weg bleek geasfalteerd en na 3 uren op en neer te rijden kwamen we in nieuwe, tropische oorden terecht: coroico is een dorp/stadje temidden de bergen, dichtbegroeid met bananebomen, palmbomen, kleurrijke bloemen, koffie- en cocaplantages en ander tropisch groen... wat een verademing van bijna-boomloos Oruro! Ik hoopte vanhieruit een kleine uitstap te kunnen doen (watervallen en andere natuurlijke zwemparadijzen, bergtoppen met machtige uitzichten, een afro-dorpje, plantages... te zien), maar al die uitstappen werden me nogal uitdrukkelijk afgeraden alleen te doen en aangezien t laag seizoen is was t niet zo simpel gezelschap te vinden (en ik alleen met een gids zag ik nu ook nie direct zitten). ik bleef dus gewoon wa rondhangen in dit gezellige dorpje en s middags stelde de zoon van het hotelletje waar ik verbleef voor om de calvario te beklimmen en na een steile trot langs de calvario-kruisen (zoals die weg van jezus dus) kwamen we bij een groen-groener-groenst uitzicht met in de verte debesneeuwde toppen van de bergketens van La Paz en iets dichter de kronkelende wegen richting coroico, de plantages en mini-dorpjes in de buurt en de berg Uchumachi.  Ruben (die boliviaan) stelde voor om de volgende dag met zn nichtje naar een dorpje te wandelen, maaar aangezien t de hele nacht tot de volgende ochtend regende was het uiteindlk te gevaarlijk wegens te veel modder en slipperige hangbruggen. ik kocht dan maar mn busticket naar Rurrenabaque, weer een stapje dichter bij de jungle. In een helse rit op een volledig niet geasfalteerde weg en met een steil ravijn naast ons als reisgezel hobbelde ik 16u lang op het middelste zitje van de achterbank van een oude bus. om 5 u  sochtends kwamen we toe in "Rurre", een klein stadje, afgestemd op de ladingen toeristen die vanhieruit het amazonewoud of de moerassige pampa's komen verkennen. met een paar australiers en een welsch zocht ik een hotelletje waar de hangmatten ons al opwachtten om uit te rusten van van een slapeloze busrit. daarna ging ik een touragentschap opzoeken waarmee ik naar het nationaal park Madidi (de jungle dus) zou kunnen. het aanbod was groot maar overal bleek ik de enigste te zijn die meerdere dagen naar de jungle wou en alleen in dat bos (oké met een gids) klonk me niet zo gezellig... uiteindelijk vond ik één agentschap - natuurlijk weer t duurste, maar wel erg gekend als 100% eco- en etno-verantwoord, want dat kan duidelijk niet van alle touroperators gezegd worden hier! - waar een holandse en een australisch koppel de volgende dag mee zouden vertrekken. Zaterdagochtend lag een motorbootje ons al op te wachten aan de waterkant (Rurrenabaque ligt aan de Beni-rivier, een zijtak van een zijtak van de fameuze Amazone) om ons 5 uur lang over t water tot onze afgelegen kampplaats te brengen. onderweg kwam een piranha-achtige vis in ons bootje springen en een beetje verder zagen we een hertachtig dier water komen drinken... je ziet het, het draait in de jungle vooral om beestjes. Chalalan - de naam van onze verblijfblaats in het Madidipark -  werd een 10tal jaar geleden gebouwd door een inheemse gemeenschap die verder in het park woont in samenwerking met conservation international en is echt een mooi voorbeeld van hoe je op een "duurzame" manier met zo n prachtig stukje natuur kunt kennismaken. ik had het graag iets avontuurlijker gehad, maar onze gids - die heel zn leven opgegroeid is in de jungle - leek me een krak (wist van praktische elk plantje of beestje de plaatselijke, spaanse, engelse en latijnse naam) en voor alle luxe en service (ik was dat echt niet gewend na al mn goekope hotelletjes) had ik uiteindlk wel genoeg betaald. na een siesta-ke in een hangmat, enkel omringd door de geluiden, geuren en kleuren van kilometers jungle en een verfrissende zwem in het meer (waar we de volgende dag kaaimannen gingen spotten :s ) gingen we per kano aan de randen van het meer aapjes en alle soorten vogels spotten. s avonds maakten we een nachtwandeling (pas dan komt het grootste deel van alle dieren hier wakker) en kwamen de kleinste (en giftigste!) kikkers en slangen tegen, alle soorten insecten en 2 tarantullas... daarna ging ik met de geluiden van de jungle (echt de vreeeeemdste geluiden maken die beesten!) onder mn muggennetje slapen. de volgende ochtend gingen we t bos in en leerden we over de bomen en voor wat ze allemaal dienen (bouwen, genezen, aan wilde zwijnen ontsnappen...) en hoopten we zoveel mogelijk dieren tegen te komen . naast veel vogels, insecten en andere kleine beestjes waren de spectaculairste de "howler-monkey", de grootste van amerika, die het verschrikkelijke geluid maakt van een puma met darmklachten, en wilde zwijnen (zoiets als Pumba maar dan groter en zwart): eerst hoorden we enkel hun gegrom, het getik van hun slachttanden en hun onderlinge gevecht (alleen dat al vond ik al redelijk spannend) maar dan toonde de gids me waar dag geluid vandaankwam en op nog geen 20 meter van ons zag ik die beesten voorbijwandelen... later die dag zagen we ze nog een passeren en soms hoorden we dat gegrom achter ons en telkens begon ik al uit te k¡jken naar een beklimbare boom, want die beesten hadden wel eerder mensen aangevallen/opgepeuzeld... lekker spannend. o ja smiddags zagen we een toekan (niet het gekende reuze-exemplaar, maar wel een kleiner, kleurrijker en zeldzamer exemplaar) en snachts in t pikkedonker in een kano gleden 2 kaaimannen voorbij.

tja, ik zou nog massa's kunnen babbelen over dat indrukwekkende woud, maar dit bericht begint een beetje lang te worden... hopelijk zijn mn batterijen snel opgeladen en kan ik wat foto's posten zodat dit allemaal iets interessanter wordt...

ondertussen heb ik mn kleren in een wasserette gedropt (de eerste die ik in 3 maand en half tegengekomen ben, éíndelijk eens niet een uurlang zelf staan schrobben!) en heb ik mn ticket voor morgen gekocht: s ochtends 4 uur naar San Borja en daar moet ik dan de volgende dag de bus verder nemen naar trinidad. hopelijk stopt het wat met regenen want in slijkerige omstandigheden kan dat traject tot 2 weken duren!!!

ciao