Een weekje vakantie...

 Jodelahiti! Net terug van een 4-daagse tour dwars door de zoutwoestijn van uyuni (de grootste ter wereld en wit, wit, wit) en het nationaal park Eduardo Avaroa... en nog niet bekomen van de vele wow-momenten onderweg! Het begon met een vreselijke busrit, over een hobbelige weg 8 uur lang proberen te slapen in een ijskoude en oude bus... dat wou dus niet lukken, maar uiteindelijk wel in Uyuni aangekomen, een klein stadje dat puur op toeristen gericht is. Vanaf 6u s ochtends klampt iedereen je aan om je te overtuigen met hun agentschap op tour te gaan.  Eerst op de aankomst van Sophie vanuit Potosi gewacht en dan uiteindelijk een touroperator gevonden die ons een tour van 4 dagen kon aanbieden. Dat zat in de sjakosj... dachten we... de volgende dag vlak voor we zouden vertrekken kwamen ze ons doodleuk vertellen dat een deel van de andere tourgenoten (want zo’n tour doe je altijd met minstens 5 man) de tour geannuleerd hadden. Uiteindelijk hebben ze ons in een jeep met 4 mensen gezet die een ééndaagse tour zou doen en daarna zouden we verder gaan met een groep van 3 dagen. Dat begon dus al goed, en daarbovenop bleek de chauffeur/gids nog eens een vervelende saaie vent te zijn. Nu ja, ons niet gelaten, de salar konden ze ons al niet meer afnemen. Na een korte stop op het treinkerkhof, waar de eerste treinen die Bolivia vanuit Uyuni doorkruisten in eeuwigheid rusten midden in een woestijnachtig landschap reden we door naar de zoutwoestijn, een gigantische witte vlakte (zout dus) Normaal zouden we eerst stoppen in een dorpje waar ze zout verwerkten, maar dat was precies niet naar de zin van onze chauffeur. Dan maar ietske verder gestopt tussen verschillende hoopjes zout, die later geioniseerd worden en op je bord belanden en tijd voor een eerste fotoshoot (doordat het gehele landschap wit is heb je geen perspectief, ideaal om funny foto’s te maken!). Daarna passeerden we een zouthotel (jeja, alles is dus van zout gemaakt: muren, bedden, tafels... maar toch iets minder impressionant dan dat ik verwacht had, uiteindelijk zijn dat gewoon grote blokken hard zout net zoals om t even welk gesteente). En ons nog maar eens amuseren met fotookes... het Incahuasi-eiland, een oasis van cactussen temidden de woestijn, was onze lunchstop en blijkbaar dachten alle andere tours er ook zo over, bij momenten rij je daar in een lange karavaan en rond het eiland was het zoeken naar een plaatsje waar geen andere gringo je foto’s kon verpesten (ja, alweer een foto-stop, voorzien van de nodige attributen zoals waterflessen, pringelsdozen, reisgidsen en een kookset... ik zou er uren kunnen blijven, je kan er echt de gekste foto-constructies bedenken...). Vanuit de verte konden we al de vulkaan Tunapa zien, waar de jeep ons tweetjes (sophie en ik) zou achterlaten in een miniscuul dorpje (15 inwoners en dankzij enkele liters benzine 1 uur electriciteit per dag!) waar we hopelijk de volgende dag opgepikt zouden worden door een andere jeep. We dachten meteen gebruik te maken van de laatste uren zon om nog wat meer foto’s te trekken in de salar, maar blijkbaar was het hele dorp ingesloten door een soort watervlakte, vol flamingos... dr zat niets anders op dan aan de “groene” kant van de grens met de woestijn te blijven. De volgende dag vroeg opgestaan om de vulkaan te beklimmen (alé tot halverwege ongeveer, dat was al hoog genoeg) ... onderweg mummies gaan bezoeken in hun grot. In elke hoek van de grot lag een hoopje skelet je vrolijk toe te lachen en eentje zat op zn troon.

Tegen de middag kennis gemaakt met onze compagnie voor de volgende 3 dagen (Faustino onze gids, van 5 u s ochtends de hele dag door zingend, dansend... zalige vent; een engels koppel dat een half jaar aan t rondreizen is en een maat van hen die hen een weekje vergezeld, een verlegen engels gastje van 18 en een ecuadoriaanse antropologe, een beetje doorgedraaid... uiteindlk bleek het wel een toffe bende te zijn). En met z’n allen in een bomvolle jeep opnieuw richting isla incahuasi (en natuurlijk een volgende fotoshoot). Vandaar reden we verder naar onze slaapplaats, opnieuw één en al zout. De volgende morgen vroeg uit de veren en langs quinoavelden, lama’s en vicuñas aan de rand van de salar richting vulkaan Ollaguë temidden een maan of marsachtig landschap (roodachtige rotsen, de hele regio was eens één grote vulkaan denk ik). En dan weer verder langs 4 altiplano meren, voorzien van flamingos, andonio banderas (een vosje dat maar al te goed weet dat toeristen = eten) en postkaart-uitzichten ( = picture time... again). Onze laatste stop was de laguna colorado, een enorm meer dat door de microorganismen in t water een bizarre rode kleur heeft. Onze laatste nacht was nogal aan de koude en korte kant. Om 4u30 kwam Faustino op onze deur kloppen en de opgaande zon tegemoet reden we naar de geisers. En alweer stond ons daar een spectaculair zicht te wachten. Door dat de zon nog niet helemaal opgekomen was, was het hele geisergebied gevuld door dichte rookwolken die opstegen uit de blubberende lavaputten. Nog een stukje verder doken we in thermische baden en lekker opgewarmd aten we ons laatste gezamelijke ontbijt in t zonnetje. Eens de Laguna Verde gepasseerd (die jammergenoeg minder groen leek dan dat de naam doet vemoeden,ma da lag waarschijnlijk aan t gebrek aan zon) kwamen we aan de chileense grens. We werden overgezet op een minibusje en na 5 dagen zag ik nog eens een geasfalteerde weg! Een stempeltje rijker in mn paspoort kwamen we toe in San Pedro de Atacama, een toeristendorpje waar ik 1 nacht zou blijven (eigenlijk gewoon om mn verblijfsstempels voor Bolivia te kunnen verniewen en toch eens in chili te zijn geweest). Om terug te geraken in Oruro moest ik de volgende dag er alweer om 4u30 uit... acht uren later, met lege maaginhoud (dankzij een  chileense chauffeurtje dat ons nu en dan vastreed in de berm en niet goed overweg kon met de stoffige en hobbelige weg), kwam ik toe in Uyuni. Dankzij de hulp van een verrassend behulpzame politieagent kon ik wat geld van de touroperator recupereren (die hadden ons naar chili gestuurd zonder busticket en nog een heel pak zaken waarvan ze ons hadden weten te overtuigen dat die inbegrepen zaten in de tour) en na een nachtelijke treinrit stond ik weer op vertrouwde orureense grond!

Aie, da’s weer een veel te lang bericht, eigenlijk moet je gewoon de foto’s bekijken of zelf naar Uyuni gaan, t is soms te spectaculair voor woorden (zeker gezien mn gebrekkige poetische capaciteiten)

Voor de volgende 2 weken is ons huisje weer een buitenlander rijker; een argentijn uit Buenos Aires die een foto-reportage komt maken over Allerheiligen (dat hier erg sterk gevierd wordt) bij de Uru-Chipaya bevolking (de oorspronkelijke bewoners van de streek, maar waar na al die eeuwen slechts enkele dorpjes van overblijven). Ikzelf gan met Marisol gaan checken hoe allerheiligen in Turco gevierd wordt. Normaal zou er nu wat meer volk aanwezig moeten zijn om te interviewen (aangezien de mars op la paz achter de rug is en het voorstel voor de grondwet goedgekeurd, olé!)

Tot een volgende!