noticias bolivianas (2)

Zondagavond was ’t voor Maria en mij alweer tijd om terug te keren… na 8 uur tukken in een comfy “semi-slaapbus” mocht ik al m’n volgende valies inpakken en enkele uurtjes later werd ik 3uur en half ferm dooreen geschud in een prehistorische bus op de ongeasfalteerde weg naar Turco. Daar toegekomen sleepten Marisol en ik ons naar het gemeentehuis, waar we gratis verblijf in een kamertje zouden krijgen… wat bleek (ik weet nie of jullie het nieuws wat volgen, maar uit steun aan “el Evo” en zijn nieuwe grondwet, die de oppositie – de rijke klassen uit het gasrijke oosten van het land – weigert goed te keuren, is zijn enorme aanhang een 7-daagse mars van 200km naar La Paz aan het ondernemen om druk uit te voeren op het parlement) alle autoriteiten (zowel het gemeentepersoneel als de oorspronkelijke inheemse gemeenschapsleiders) en nog een heel deel andere dorpelingen, iedereen die we gepland hadden te interviewen, inclusief de man met de sleutels van ons kamertje waren naar de mars vertrokken en zouden pas ten vroegste een week later terugkomen. We hebben dan maar ons plan getrokken met de mensen die er wel waren en o.a. een workshop in de lagere en middelbare school georganiseerd over identiteit, racisme en inheemse rechten. Qua logement vielen we met ons gat in de boter. In plaats van een kamertje met enkel 3 bedden, konden we logeren bij de plaatselijke priester – een Filippijn – in een van de logeerkamers, gratis mee-eten en meekijken naar zijn Filippijnse films (o joepie, melodramatische romantische films zoals “when love begins” in een filippijns-engelse mix, maar de hagelwitte stranden waren wel mooi). Af en toe was er zelfs stromend water! (in de andere gevallen was het water scheppen uit de 10tallen emmers en bassins die overal in het huis staan). Back to basics dus, maar ik vond een paar dagen “echt plattelandsleven” echt wel zalig. Iedereen kent daar iedereen, af en toe zie je een paar lama’s opduiken op het dorpsplein om er wat grassprietjes mee te pikken, als je twee straten verder wandelt van het dorpsplein kom je in een westernachtige vlakte, ’t is ondenkbaar dat iemand je voorbijslentert zonder een goeiedag, als je wil telefoneren is het een half uur lang rijtje schuiven aan de enige cabine in het dorp (want gsm-verbinding is er niet) en de was wordt gedaan in het riviertje dat door het dorp stroomt. Ook een bezoekje gebracht aan de “betoverde stad” Pumiri, een rotsmassief dat door weer en wind uit allerlei mysterieuze vormen bestaat (van ver inderdaad precies een oude verlaten stad).
Ondertussen is mijn agenda alleen maar voller aan t geraken: druk in de weer met de voorbereidingen voor m’n “workshop” in Turco in november (groepsinterviews met de oudjes van het dorp), een andere workshop over historiografische methodes en archiefonderzoek en zo aan t ineen steken… hier hebben ze geen opleiding geschiedenis en bij CEPA zijn ze op het crazy idee gekomen dat ik hen les kan komen geven over hoe aan historisch onderzoek te doen als aanvulling op hun antropologische methodes… en ik die van m’n leven amper een archief vanbinnen heb gezien :s …nu ja, ik zal het maar als een uitdaging zien en m’n eerste leservaringen (t probleem is dat er hier veel zijn die denken dat ik al historica ben en een doctoraat of zo aan het schrijven ben, ik heb hier ook al een hele stapel certificaten “in naam van Universiteit Gent” mogen ondertekenen, best wel grappig). Dan is er nog carnaval en de reisplannen: volgend weekend is er hier de “entrada” van de universitairen (zoals de vorige van de middelbare scholen, maar nu al een stapje groter) en alle groepen voor februari beginnen druk te oefenen… Maria en ik inclusief… gistermiddag hebben we onze eerste repitie gehad ... na een uur dansen was mn rug om zeep, ma tinku is echt de max, vanaf nu wordt er elke avond in de straten van de stad gedanst door allerlei studentengroepen, ik kan het me in belgi¨(jammergenoeg) nie echt inbeelden. Maria en ik zien t carnaval in februari in elk geval zitten(4 uur lang doorheen de hele stad dansen in een traditioneel kostuum; t kost een pak geld, maar tlijkt echt wel de moeite en zo leren we hier meteen wa boliviaans studentenvolk kennen). In december kan ik m’n werk hier hopelijk min of meer afsluiten en richting Peru trekken, daarna gaat het waarschijnlijk via Argentinië naar de watervallen van Iguazu en via Paraguay naar het oostelijke tropische gedeelte van Bolivia… Dan nog carnaval overleven, geen tweede keer een van mes voorziene snoodaard tegenkomen die het op m’n geld en papieren gemunt heeft, hopen dat ze in the US mijn lading cocathee niet in de mot krijgen en ik kan weer gaan wennen aan m’n platte, lage landje (als ’t tegen dan nog niet uit elkaar gespat is, hoewel het er me er daar redelijk rustig aan toe lijkt te gaan in vergelijking met wat hier gaande is).
ps op mn facebook staan meer foto's want op deze blog lukt da precies nie zo goed...